Monday 22 December 2008

ေဒါက္ဖိနပ္ေလးဖက္ ႏွင့္ ဟူလီယာ နန္စီဆုိတဲ့ သူစိမ္းအမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး (၁)

ေဒါက္........ ဂြပ္......... ေဒါက္ ........ဂြပ္ ......
ေဒါက္ .....ဂြပ္ ....ေဒါက္ .........ဂြပ္

ေျခသံညီညီႏွင့္ခပ္သြက္သြက္ေျပးတက္လာၾကသည့္ဖိနပ္သံ။

တစ္ခါမွ မႀကဳံဖူးမၾကားဖူးေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ တရားရႈမွတ္ရင္း ဆရာေတာ္ နားစြင့္ေနလုိက္သည္။

တစ္ေယာက္.... ႏွစ္ေယာက္..
ေဒါက္ဖိနပ္သံ...
အမ်ိဳးသမီး....

ဆရာေတာ္ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း တင္ပလင္ေခြအေနအထားကုိ ျဖဳတ္လုိက္သည္။ ဘုရားရုပ္တုေတာ္ကုိ ဦးသုံးႀကိမ္ခ်ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ကာ အေပၚရုံသကၤန္းကုိ ေသခ်ာျပင္၀တ္လုိက္သည္။ ရဟန္းျဖစ္သည့္တုိင္ ဧည့္သည္ေတာ္ေတြအတြက္ အာ၀ါသိက၀တ္ ျပဳရမည့္ တာ၀န္၀တၱရားရွိေနေသးတယ္မဟုတ္လား။

ေတာမက်ၿမိဳ ႔မက်ရြာႀကီးတစ္ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိသည္။ ရြာကလဲႀကီး ေက်ာင္းကလဲ တစ္ေက်ာင္းထဲမုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကုိ နတ္ဘုံနတ္ဗိမာန္အလား ဟီးေနေအာင္ေဆာက္လုပ္ထားၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းႀကီးကလဲ က်ယ္မွက်ယ္။ ဆရာေတာ္စာအသင္အျပေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က စာသင္သား ကုိရင္ေက်ာင္းသားမ်ားကလဲ တစ္ဖြဲဖြဲ။

အဲဒီေက်ာင္းတုိက္ႀကီးအတြင္းမွာ သိမ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက စိတ္၀င္စားစရာအေကာင္းဆုံး။ ေရွးဆန္ဆန္ စုလစ္မြန္းခၽြန္ေတြႏွင့္ျခယ္မႈန္းၿပီး ေဆာက္ထားသည္။ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။ သိမ္ေက်ာင္းႀကီးအတြင္းပုိင္းမွာကေတာ့ လ်စ္စစ္မီးမရွိတဲ့အတြက္ ေမွာင္မဲလ်က္ရွိသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေက်ာင္းႀကီးအတြင္း၀င္သြားမိရင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ေမ့ရမတတ္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းတစ္ျဖန္းျဖန္းထေလာက္ရဲ ႔။

မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ညေနခင္းဆုိ သိမ္ေက်ာင္းႀကီးအတြင္း မ၀င္ရဲေပမဲ့ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့
ညေနဘက္ေတြမွာ တစ္ပါးထဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ တရားရႈမွတ္ေနၾက။ ဒီေန႔ ညေနခင္းမွာလဲ ခါတိုင္းနည္းတူ တရားရႈမွတ္ေနခုိက္ ဖိနပ္သံၾကားလုိ႔ တရားျဖဳတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"ဆရာေတာ္... ဆရာေတာ္..."

"တံခါးေစ့ထားရုံေစ့ထားတာပါ၊ တြန္းဖြင့္ၿပီး ၀င္ခဲ့လုိက္"

တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လာၾကသည္။
ဆံပင္ခပ္ရွည္ရွည္ အသားခပ္ညိဳညိဳ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း အစိမ္းရင့္ေရာင္ ၀မ္းဆက္၀တ္ထားၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္။ ဖိနပ္ကုိေတာ့ စီးလ်က္သား။ အေတာ္ေလးထူးဆန္းေနသည္။ အမတန္မြန္ျမတ္တဲ့ သိမ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး အေပၚထပ္ကုိ မိန္းခေလးေတြလဲျဖစ္ ဖိနပ္လဲ မခၽြတ္ဘဲ ၀င္ေရာက္ရဲတဲ့ သတၱိ။
သူေယာင္မယ္ေတြမ်ားလား။

"မိန္းခေလးေတြ ဘာကိစၥလဲ"

"တပည့္ေတာ္မနာမည္က ဟူလီယာ၊ သူကေတာ့ တပည့္ေတာ္မရဲ ႔မိတ္ေဆြ နန္စီ"

နာမည္ေတြက အဆန္းသားလုိ႔ ဆရာေတာ္ စဥ္းစားမိလုိက္၏။

"ေအာ္... ေအး... ေအး.... ေတြ႔ရတာေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္ကြယ္.. ဒါေပမဲ့ ဖိနပ္ကေလးေတြ ခၽြတ္ၿပီး ၀င္ခဲ့ရင္ပုိေကာင္းတာေပါ့"

ဆရာေတာ္က ဧည့္၀တ္ျပဳဖုိ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ဖုိ႔ မတ္တပ္အေနအထားမွာပင္ရွိေသးသည္။ နိသီဒုိင္ခင္းေပၚ ျပန္ထုိင္မည္အျပဳ။ ဟူလီယာဆုိတဲ့ မိန္းခေလးက တဲ့တုိးႀကီး စကားဆုိလာသည္။

"ဆရာေတာ္... ဒီဖိနပ္ႏွစ္ရံလုံးကို ၀ယ္ပါ၊ ဒီကုိလာတဲ့ ကိစၥက ဒီဖိနပ္ႏွစ္ရံကုိ ဆရာေတာ္ဆီလာေရာင္းတာဘဲ၊ တပည့္ေတာ္မတုိ႔ မထုိင္ေတာ့ဘူး"

သူတုိ႔စီးလာတဲ့ ေဒါက္ဖိနပ္ေတြကုိ မခၽြတ္ဘဲ လက္ညိဳးထုိးၿပီး ေရာင္းေနျခင္းျဖစ္၏။
ဆရာေတာ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။
မိန္းခေလး၊ သိမ္ေက်ာင္း၊ ေဒါက္ဖိနပ္၊ အေရာင္းအ၀ယ္။
ဆရာေတာ္အံ့ၾသမယ္ဆုိလဲ အံ့ၾသခ်င္စရာ။

"ဆရာေတာ္... မ၀ယ္လုိ႔ မျဖစ္ဖူးေနာ္... ၀ယ္ကုိ၀ယ္ရမွာ.."

ဟူလီယာက ဆရာေတာ္ကုိ ၀ယ္ဖုိ႔ အတင္းတုိက္တြန္းေနသည္။

"ဘုန္းႀကီးနဲ႔ေဒါက္ဖိနပ္ မအပ္စပ္ပါဘူး မိန္းခေလးတုိ႔ရယ္၊ ဘုရားဖူးဖုိ႔လာတာမဟုတ္ဘဲ ဒီဖိနပ္ေရာင္းဖုိ႔သက္သက္လာခဲ့တာဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိယ္ယူၿပီးသာ ျပန္ၾကပါေတာ့လို႔ ေမတၱာရပ္ပါတယ္၊ ဘုန္းႀကီးမ၀ယ္ႏုိင္ပါဘူး"

ဟူလီယာက နန္စီမ်က္ႏွာကုိၾကည့္ၿပီး တုိးတုိးကပ္ေျပာလိုက္သည္။

"နန္စီေရ..ဆရာေတာ္သာ မ၀ယ္ရင္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ လုံၿခဳံေရး စိတ္မခ်ရဘူးေနာ္"

"ဟုတ္တယ္ ဟူလီယာ"

ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ဘက္ ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေလ်ာက္လုိက္သည္။

"ဆရာေတာ္... ၀ယ္လုိက္ပါဘုရား.... ဆရာေတာ္၀ယ္မွ အဆင္ေျပမွာ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္..."

ဟူလီယာေျပာရင္း စကားတစ္၀က္တစ္ျပက္နဲ႔ အသံတိတ္သြားသည္။

"မိန္းခေလးေတြ အခက္အခဲရွိရင္ ဆရာေတာ္မွာ ရွိတဲ့ န၀ကမၼကုိ လွဴလုိက္ပါ့မယ္။ ဖိနပ္ကုိေတာ့ မ၀ယ္ပရေစနဲ႔"




No comments: